साथीभाई भेटघाट हुँदा हात मिलाउने गरिन्छ । तर वैज्ञानिकहरुले भने हात नमिलाउन सुझाव दिँदै मुड्की जुधाउन सल्लाह दिएका छन् ।बेलायतको एवस्र्थ विश्वविद्यालयका शोधकर्ताहरुले गरेको अध्ययनले अब हात मिलाउने (ह्याण्ड सेक) संस्कृतिलाई बाइ बाइ गर्न सुझाव दिएका छन् । शोधकर्ताहरुका अनुसार हात मिलाउनु भन्दा मुठ्ठी जुधाउनु धेरै स्वस्थकर अभिवादनको शैली हो । हस्त स्वास्थ्य सम्बन्धमा गरिएका विभिन्न अनुसन्धानले यस्तो देखाएको छ । वैज्ञानिकहरुले मुठ्ठी जुधाउने र हात मिलाउने मध्ये कुन बढि स्वस्थ शैली हो भन्ने कुरा पत्ता लगाउन ई कोली ब्याक्टेरियाको सर्ने दरको अध्ययन गरेका थिए ।

त्यस क्रममा हात मिलाउनु भन्दा हात माथि उठाएर हत्केला बजार्ने (हाइ फाइभ) शैलीबाट अभिवादन गर्दा ब्याक्टेरिया सर्ने दर ५० प्रतिशत कम हुने तथा मुठ्ठी बजार्ने शैल सबैभन्दा बढि सुरक्षित हुने र ९० प्रतिशत कम संक्रमण हुने पत्ता लागेको छ । शोधकर्ता डाक्टर डेभ व्हिटवर्थका अनुसार मुठ्ठी जुधाउने अभिवादन शैली सबैभन्दा बढि स्वस्थ तथा सुरक्षित हुनुको कारण यसो गर्दाको गति तथा सबैभन्दा कम सतह सम्पर्कमा आउनु हो ।

मानिसलाई हस्तमिलान भन्दा मुठ्ठी जुधाउने बानीलाई बढावा दिन लगाउने हो भने छालाबाट सर्ने विभिन्न खाले सरुवा रोगको संक्रमण कम हुने तकी उनको छ ।

धक फुकाएर रुँदा मन हलुंगो हुन्छ, पीडा कम हुन्छ अनि शितल हुन्छ । रुनुको लाभ केवल रुने मान्छेले मात्र अनुभुत गर्न सक्ने भएपनि सामान्य बुझाइमा रुनुलाई सामाजिक, शारीरिक तथा मानसिक रुपमा राम्रो मानिँदैन । तर मनोवैज्ञानिकहरुले भने धक फुकाएर रुनुका विभिन्न खाले फाइदा हुने बताएका छन् । रुनुका फाइदा यस्ता छन् :
रुँदाखेरि बग्ने आँशुले आँखाको दृष्टि क्षमतामा सुधार ल्याउँछ । कहिलेकाहीँ आँखामा डिहाइड्रेसन हुँदा दृष्टि धमिलो हुन्छ । त्यस्तो बेलामा आँशुले आँखाको झिल्लीमा पानीको पर्याप्तता सिर्जना गर्छ र हामीले प्रष्ट देख्न सक्छौँ ।
?
आँशुले आँखालाई सफा गर्न समेत मद्दत गर्छ । आँखामा विभिन्न खाले जिवाणु रहेका हुन सक्छन् । आँशुमा हुने जिवाणु प्रतिरोधी तत्वले जिवाणु नष्ट गरिदिन्छ । आँशुमा जिवाणु नाशक लाइसोजोम नामक तत्व हुन्छ ।
रुनाले तनावबाट धेरै हदसम्म मुक्ति मिल्छ, चाहे त्यो क्षणिक नै किन नहोस् । मानिसको भावनात्मक आँशुले सरीरमा तनाव सिर्जना गर्ने हर्मोनको उत्सर्जन कम गर्छ ।
सामान्य आँशुमा ९८ प्रतिशत पानी हुन्छ । तर भावनात्मक आँशुमा तनावको हर्मोन समेत मिसिएको हुन्छ । आँशुमा केही विषाक्त पदार्थ पनि हुन्छन् । त्यसैले आँखाबाट आँशु निस्कँदा सरीरभित्र रहेका त्यस्ता विषाक्त पदार्थ समेत निष्कासन गर्न सहयोग पुग्छ ।
आँखामा जलन भएको बेला आँशु बग्यो भने जलन कम हुन्छ ।
नियमित रुपमा रुने बानीले उच्च रक्तचाप, मोटोपन तथा मधुमेह जस्ता समस्यासँग जुध्ने क्षमता बढ्ने विज्ञहरु बताउँछन् ।
निकै तनाव तथा दुखपूर्ण अवस्थाबाट गुजि्ररहेको अवस्थामा धक फुकाएर रुनाले शान्ति मिल्छ र पीडामा मलहम लागेको महसुस हुन्छ ।
त्यसैले अब लुकेर होइन मज्जाले देखाएरै रुनुहोस् । रुनु कमजोरीको प्रतिक होइन स्वास्थ्य लाभ गर्ने तरिका पनि हो ।

कामवासना भन्ने कुरा यौनिक रुपमा स्वस्थ व्यक्तिको अनिवार्य विषय हो । स्वस्थ व्यक्तिमा यौनचाहना व्यक्तिमा अनिवार्य रुपमा हुनुपर्छ र भएन भने त्यसले व्यक्ति यौनिक रुपमा अस्वस्थ छ भन्ने कुरा इंगित गर्छ ।
मानिसले यौन क्षमता बढाउन विभिन्न खाले उपाय अपनाउछन् । हामीले यहाँ त्यस्ता केही खानेकुराको सूचि प्रस्तुत गरेका छौँ जो मानिसमा कामवासना बढाउन कामयावी हुन्छन् -
?

वाइनको सेवनले महिला र पुरुष दुबैमा कामवासना तथा यौन क्षमतामा वृद्धि गर्छ ।
केरामा भिटामिन ए, बि, सी, पोटासियम, लगायतका तत्व प्रसस्त मात्रामा पाइन्छ । भिटामिन बी र पोटासियम सरीरमा सेक्स हर्मोनको उत्पादन बढाउन सहयोगी हुन्छन् ।
तराइका थारु आदिवासीले खाने घुँघीको सेवनले मानिसमा यौनक्षमता बढाउन निकै सहयोग गर्छ । घुँघीमात्र नभएर अन्य सी फूडको सेवनले पनि मानिसमा यौनक्षमतामा वृद्धि गर्छ ।
लसुनको नियमित सेवनले कामवासनामा वृद्धि गर्छ । लसुनमा पाइने एलिसिन नामक तत्वले यसमा भूमिका निर्वाह गर्छ ।
कुरिलो निकै पौष्टिक तरकारी त हो नै यसले मानिसमा यौन क्षमता बढाउन पनि ठूलो सहयोग गर्छ । यसमा विभिन्न खाले भिटामिनका साथै पोटासियम लगायतका तत्व पनि पाइन्छ । यसरी सरीरमा रक्तसंचार सन्तुलित गराउँछ ।
चकलेटको भोजनले पनि मानिसमा यौन क्षमतामा वृद्धि गर्न सहयोग पूराउँछ । चकलेटमा फेनिलेथाइलामाइन तथा सेरोटोनिन नामक तत्व पाइन्छ । यसले सरीरमा उर्जा बढाउनुका साथै चरम आनन्द प्राप्तिमा पनि सहयोगी हुन्छ ।
तुलसीको पातको रस नियमित खाने गर्नाले मानिको यौनक्षमतामा वृद्धि हुन्छ ।
खुर्सानीको सेवनले पनि मानिसमा कामवासना वृद्धि गर्ने विभिन्न अध्ययनले देखाएका छन् । खुर्सानीमा पाइने क्याप्साइसिन तत्वले यसमा भूमिका खेल्छ ।

चार महिनासम्म हिउँ नै हिउँले भरिएको पर्वतमा फस्दा पनि एक पुरुष बाँच्न सफल भए । आखिर काल नआएपछि कस्को के लाग्छ र ? अर्जेन्टिनामा एक उरुग्वेली पुरुष ४ महिनासम्म हिउँमै अडि्कए तर जिउँदै बाहिर निस्किन सफल भए ।

अधिकारीहरुका अनुसार एन्डिज पर्वत श्रृंखलामा ४ महिनासम्म फसेका ५८ वर्षका पुरुषको नाम राउल गोमेज हो । उनलाई उद्धार कर्मीहरुले उद्धार गरी सकुसल सुरक्षित स्थानमा ल्याएका छन् । उनलाई एन्डिज पर्वत श्रृंखलाको लोस पटोस भ्याली स्थित ४ हजार ५ सय मिटरको उचाइबाट उद्धार गरिएको हो ।
उनलाई उपचारका लागि सेन जुआनस्थित अस्पतालमा लगिएको छ । चार महिनासम्म हिउँमा बसेका मान्छे जिउँदै हुनु चमत्कार रहेको डाक्टरहरुले बताएका छन् ।

गएको मे महिनामा मोटरसाइकलमा चढेर उरुग्वेबाट चिलीतर्फ गइरहेको बेला बाटोमै मोटरसाइकल बिग्रेपछि उनको यस्तो हालत भएको रहेछ । बाटोमा मोटरसाइकल बिग्रेपछि उनले एन्डिज पर्वतलाई पैदलै पार गर्ने कोसिस गरे । त्यसै समय भारी हिमपात भयो, बाटो सबै पुरियो । अनि उनले बाहिर निस्कने बाटो पत्ता लगाउन सकेनन् र त्यहीँ अडि्कए ।

विश्वमा मानव सभ्यताको इतिहासमा रोमन सभ्यता निकै चर्चित सभ्यता हो । आजभ्दन झण्डै २ हजार वर्ष पहिले रोमन सभ्यताको जगजगी थियो । रोमन सभ्यतालाई तत्कालिन अवस्थाको निकै विकशित सभ्यता मानिने भएपनि यो सभ्यतामा केही त्यस्ता प्रथाहरु कायम थिए जो सुन्दैमा पनि आङ जिरिंग हुन्छ ।

रोमन सभ्यतामा मानिसको तातो रगतलाई रोगको उपचारमा प्रयोग गरिन्थ्यो । जब सैनिक युद्धमैदानमा ढल्थ्यो तब उसको सरीरबाट बगेको रगतलाई तत्काल कुनै भाँडोमा थापिन्थ्यो र जम्मा गरिन्थ्यो अनि त्यो रगतलाई विभिन्न खाले रोगको उपचारमा प्रयोग गरिन्थ्यो । त्यस्तै कुनै अपराधीलाई मृत्युदण्ड दिँदा जब उसको टाउको काटिन्थ्यो तब उसको सरीरबाट बगेको रगत भाँडोमा जम्मा गरिन्थ्यो । यस्तो रगतको प्रयोग कुष्ठरोगको उपचारमा गरिन्थ्यो ।

रोमन सभ्यताको अर्को रोचक कुरा के भने त्यहाँ पिसाबको पनि कर लाग्थ्यो । इशाको पहिलो शताब्दीमा रोमन बादशाह वेस्पियनले पिसाब कर लगाएका थिए । त्यस समयमा पिसाब निकै मूल्यवान वस्तु थियो र त्यसलाई कपडा धूनका लागि प्रयोग गरिन्थ्यो । पिसाबको प्रयोग औषधिको रुपमा पनि गरिन्थ्यो । त्यसकारण सार्वजनिक सौचालयहरुबाट पिसाब संकलन गरिन्थ्यो र त्यस्तो संकलित पिसाबमा कर पनि लगाइन्थ्यो । अहिले रक्सी र सुर्तिमा लगाइए जस्तै उतिबेला रोमन सभ्यतामा पिसाबमा कर लाग्थ्यो ।

रोमन साम्राज्यताका दायाँ भन्दा बायाँ हात चल्ने मानिसलाई राक्षसी स्वरुप मानिन्थ्यो । त्यस्तो मानिसलाई अविश्वसनीय तथा अशुभको प्रतिक मानिन्थ्यो ।

रोमन सभ्यतामा उत्तेजित लिंग वा फालुलेसलाई भाग्यको प्रतिकका रुपमा लिइन्थ्यो । त्यसैले उत्तेजित लिंगको